Heel voorzichtig pak ik mijn lapjes. Ik houd mijn werk zoveel mogelijk in de doos. De afgeknipte draadjes worden ook in het doosje gedaan. De lapjes worden angstvallig zoveel mogelijk op elkaar gehouden. De aaneen genaaide blokken worden niet in de lucht gehouden, nee, vooral niet teveel bewegen.
WAT IS HIER AAN DE HAND?
Nou, er is hier heel hard gepoetst, noem het maar lenteschoonmaak en ik wil even, heel even maar, genieten van het feit dat er geen stofje ligt. De kinderen krijgen een schaaltje onder hun koek. Ze doen braaf wat hun gevraagd wordt want ze weten: "Morgen is dat over en dan doet ze weer gewoon, laat mama maar even."
Ze hebben gelijk hoor, dit is ook niet vol te houden. Vanaf vandaag wordt er gewoon weer met de lapjes gezwaaid en mogen de draadjes gewoon weer in het rond vliegen. Ik heb een dagje heerlijk genoten van het idee dat het heel netjes en schoon was. Toch gek dat ik op zo'n dag veel aan mijn moeder denk..... Die is thuis vast ook aan de poets, dat kan niet anders.
Elle
2 opmerkingen:
Wat herkenbaar mijn mam zei dat ook altijd na de schoonmaak al deed die het nog net niet zo als mijn oma, buiten eten, alles in de was, iedereen en alles aan de kant want het hele huis werd van boven naar onder gepoetst. Ik doe het zelf ook maar als ik dan weer met een lapje zit dan ben ik het weer vergeten.
Hahaha... nou, zo netjes is het bij mij dus nooit! Ik poets in etappes, dat bevalt me beter :-)
Maar ik kan me voorstellen dat als alles echt helemaal schoon is je er ook even van wilt genieten!
Een reactie posten